Bugün Ne Yapıyorsun?

Merhabalar sevgili okuyanlar,
Bu haftaki konumuz günlük yaşamı sürdürürken, bu süreci ne denli anlamlı yaşıyoruz ya da
yaşayabiliyor muyuz?
Ben dikkat ediyorum, herkes çok gergin. Elbette ki gergin olduğumuz anlar da vardır ancak tüm akış
bu şekilde olmaz.
Gözünü açıyor insanlar ve kurdukları cümle şu oluyor “ Off, gene sabah oldu, şimdi kim işe gidecek?
Zaten yol da uzun… bir sürü de yapılması gereken şey var?”
Kaç kişi uyanınca şu tarz bir cümle kuruyor? “ Bugün de gözlerimi açtım, bugün de benim için
yaşanacak pek çok şey var, vb…”
Yaşam da mutlu olmak, olabilmek birazda kurmayı seçtiğimiz cümleler ve bunlara dair geliştirdiğimiz
inanç değil midir?
Öyleyse neden sürekli negatif fikirlerle inşa ediyoruz günümüzü? Neden deve kuşu gibi baş önde,
çatık kaşlarla yürüyoruz? Neden güne sıcak, basit ancak çok anlamlı bir “günaydın”la başlayamıyoruz?
Çünkü çoğu yaptığımız şeyde ya çok büyük bir anlam ya da anlamsızlık arıyoruz. Doğal olarak da
yoldan geçerken bir temizlik görevlisine “kolay gelsin” demek bizlere pek bir şey ifade etmiyor.
Yaşam içinde yapabileceğiniz ancak yapmayı tercih etmediğiniz küçük örüntülerin sizlere ne kadar iyi
geldiğini anladığınız an daha başka göreceksiniz dünyayı. Daha iyi duyacaksınız diğer herkesin ve her
şeyin sesini.
Bunları yazarken bir polyannacılıktan bahsetmiyorum. Gülümsemeyi, mutluluğu vb… olumlu ve bize
kendimizi iyi hissettiren duyguları sadece büyük olaylara, sahip olunan materyale bağlamanın yaşam
içindeki şimdiyi nasıl etkilediğini dile getirmeye çalışıyorum.
Bir işte sadece ay sonundaki maaşı almak için işe gidenlerdenseniz, hayatı kaçırır, çalıştığınız işten
keyif alamaz, otomatikleşen bir siz ve düşünce sisteminiz olur.
Hayıflanmayı ve şikayet etmeyi çok seven bir toplumuz maalesef. İş üretmeye gelince kimsecikler
ortada yok. “Niye ben atlayım, önce onlar başlasın vb…” hazıra konma zihniyeti bizim sonumuz olacak
ne yazık ki.
Şurayı da gerçekten anlayamıyorum. Her şey sadece sizin başınıza gelmiyor arkadaşlar. Yani bir siz
değilsiniz. Yaşadıklarınızın çoğu da on kişiden dokuzunun yaşadığı. Buradan şuna bağlamaya
çalışıyorum. “Ben nelerle uğraşıyorum, bu ayrıntıları görecek zamanım mı var, bunlar boş insan işi,
zaten yaşam yeterince zor vb…” cümlelerin arkasına sığınarak gösterilen her tavır bir kaçış. Lakin
kimden, neden kaçış?
Hayatta mutlu olduğunu söyleyen insanlara bakıyorum. Onlar kendilerini değiştirmeye hazır,
kendisine yakın durmayı seven, şimdide kalmak için çaba sarf eden, gününü anlamlı kılacak, ona iyi
gelecek en az bir şeyi yapan (örneğin kendisi için yaptığı bir öğlen çayı, parkta bir yürüyüş, bir hayvanı
beslemek vb…) doğanın renklerini gören, insandaki anlamı arayan beraberinde de herkes gibi
yaşamın getirdikleriyle mücadele eden kişilerdi.
Yani dünyayı güzel gösteren ona nasıl baktığınızla ilgilidir. Yaşamı anlamlı kılan ise onu nasıl
algıladığınızla.

Siz isteseniz de istemeseniz de olacak olan oluyor. Madem öyle! Yapıyor olduğunuz şeyleri yalnızca
bir zorunluluk gibi değil de keyif alarak yaparsanız, yelpazenin ne kadar geniş olduğunu görürsünüz.
Basit, sıradan gibi görünen ancak şimdiyi anlamlı kılan sözcüklerin anlamına da hayatınızda yer
verirseniz “…–yor “ olduğunuz her şey biraz daha rengini bulur.
Dünya hazır ve önünüzde. Aramak ve bulmak size kalmış. Yaşam tekrarı olan bir şey değil. Şimdi
söyleyeceğiniz güzel bir şeyi, kendinize ayırdığınız küçük bir anı, selamı, nasılsının önemini yarına ya
da sonraya bırakacak kadar da değersiz değil. Sevgiler…
Zemberek Kuşu’nun Dönüşü